လန်ချားစီးကြမလားမေးတော့ ကိုယ့်စိတ်ထဲမှာ သုခမြို့တော် (City of Joy) မျက်လုံးထဲ ပေါ်တဲ့အတွက် မစီးပါစေနဲ့လို့ ငြင်းရပါတယ်။ ဘာဒရီက ကားသမားကို ငါ့တို့အထဲထိ မောင်းပေးဆိုတော့ ဝင်လို့မရဘူးပဲ အတင်းပြောနေတော့ အဲဒါဆိုရင် ဟုတ်မဟုတ်ကို ရဲကိုသွားမေးမယ်ဆိုပြီး ကားပေါ်က ဆင်းမယ်လုပ်တော့မှ…
ဧည့်ကြိုကောင်မလေးက နောက်ထပ် နာရီဝက်လောက်နေမှ Check-in လုပ်လို့ရမှာ အခုမရသေးဘူးပြောတယ်။ နာရီဝက်ဆိုလည်း ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ငါတို့တတွေ မနက်စာလည်း မစားရသေးတာ သွားစားပြီးတော့ စောင့်လို့ရတယ်…
လေယာဉ်ချိန်နီးတော့ Check-in ဝင်မယ်ဆိုပြီး ပြည်တွင်းလေဆိပ်ဘက်သွား လေဆိပ်ထဲကိုဝင်ရမယ့် တံခါးပေါက်မတွေ့ဘူး။ လေဆိပ်စောင့်တဲ့ စစ်သားကိုသွားမေးတော့ ဓာတ်လှေကားကို လက်ညှိုးထိုးပြတယ် အောက်ဆင်းလို့ပြောတယ်။ ဓာတ်လှေကားနဲ့ အောက်ဆင်းသွားတော့ ကားရပ်တဲ့နေရာပဲ ရှာလို့တွေ့တာနဲ့ …
အလုပ်ကလည်း အေးအေးဆေးဆေး အလုပ်ဆိုတော့ Stress ကြောင့်လည်း မဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုတယ်။ အဲဒါနဲ့ ဘယ်နှယ့်လုပ်ပြီး ပရိုဂရမ်မာဆိုတာ အေးအေးဆေးဆေး အလုပ်ရမှာလဲ ကျနော့်ဆံပင်ကိုသာ ကြည့်ပါဗျာလို့ ဖြေရတယ် …
ကိုယ့်နိုင်ငံဟာ လူနဲ့ပတ်သက်ရင် Taxonomy ကို အင်မတန်မှ ရှုပ်ရှုပ်ထွေးထွေး အမျိုးအစားခွဲတာ သတိထားမိတယ်။ မွေးကတည်းက ဖြစ်လာတဲ့ ကိစ္စလေးတွေကိုပဲ စဉ်းစားကြည့်တာ လူမျိုးနဲ့ခွဲတယ်၊ ကျားမနဲ့ခွဲတယ်၊ ဘာသာနဲ့ခွဲတယ်၊ အသားအဖြူမဲနဲ့ခွဲတယ်၊ ဒါကစနေသား တနင်္ဂနွေသမီး …
